In het dichtstbevolkte land van Europa vindt een ‘stille’ revolutie plaats: een deel van het volk van Lage Landia komt in opstand tegen de verpletterende ‘Molengolf’ die over het land raast onder de noemer: Energietransitie. De overheid beslist over de hoofden van burgers over hun toekomstig lot. Energiereuzen hebben vrij baan. Duurzaam is het toverwoord!
Vluchten kan bijna niet meer. Geld verlies je altijd. En ook je gezondheid wordt in gevaar gebracht door deze Molengolf. Wat kun je er als burger tegen doen? Een modern ‘sprookje’ of een ouderwetse nachtmerrie?
Volg de belevenissen van een doodgewone burger – Frannie Frotter – die verzeild raakt in het politieke energiebeleid in Lage Landia. Als ze uiteindelijk achter de windturbineplannen van de overheid komt in en rond haar eigen woonplaats Teut-city, besluit zij samen met de buurt de strijd aan te gaan om plaatsing te voorkomen.
Het resultaat is een Molengate: een poel van list, achterkamertjespolitiek, rookgordijnen, ontkenning, belangenverstrengeling, opgeworpen muren en ‘framing’ om de (boze) burger uit te putten, en de besluiten er zogenoemd ‘transparant en democratisch’ door te drukken. De strijd duurt inmiddels al bijna vier jaar en het einde is nog niet in zicht.
Voor degenen die in eenzelfde strijd verwikkeld zijn, zal dit verhaal geen verrassing zijn. Wel een ‘feest’ der herkenning, inclusief handige tips. Zij die denken dat ze ‘Molenvrij’ zijn: pas op! De Wind Business is een bijzonder lucratieve, en de burger wordt voorgehouden dat ze niet zonder windenergie kan: op zee, noch op land. Er komen helaas nog vele windturbines aan, met alle gevolgen van dien voor mens, dier, leefbaarheid, economie en vooral: de toekomst.
“Lage Landia is een ontzettend gaaf Rijk om te wonen. Als het je niet aanstaat, dan rot je maar op (als je dat nog kan als Molenvluchteling).”
Frannie Frotter
“Het lijkt wel of we tegen ‘molentjes’ vechten: een complete gekte, genaamd windturbines, neemt bezit van ons land en zee”
Frannie Frotter, een doodgewone burger, vertelt over haar belevenissen, als zij onverwacht verzeild raakt in het politieke windturbinebeleid van de overheid in Lage Landia. Het verhaal begint in 2015 als zij plotseling geconfronteerd wordt met een bijna voldongen feit: de plaatsing van windturbines op het bedrijventerrein Randdijk in Teut-city, pal achter vele honderden woningen in de wijken Fatum en een gedeelte van Welgesteld. De windturbines zijn notabene ook nog eens gepland op het terrein direct naast twee chemiebedrijven van de zwaarste categorie (5.2 BRZO-bedrijven volgens de Seveso richtlijn).
Begin 2016 komt daar nog de strijd bij tegen de vergevorderde plannen voor een ‘windpark’ van buurgemeente Schaapcity op Hekseneiland, een stuk land midden op de rivier, en ook weer dicht tegen de wijk Fatum in Teut-city aan. Met nog nauwelijks zes weken te gaan tot het definitieve besluit over de plaatsing van windturbines in Teut-city valt, bindt Frannie samen met medestanders een felle strijd aan om deze onzinnige, en van begin af aan dubieuze besluitvorming, aan te pakken.
Het resultaat van deze jarenlange strijd is een Molengate: een poel van list, achterkamertjespolitiek, rookgordijnen, ontkenning, tegenstrijdigheden, belangenverstrengeling, en opgeworpen muren om de burger uit te putten, en de ‘molenbesluiten’ er zogenoemd transparant en democratisch door te drukken. Frannie Frotter beschrijft haar langdurige en zwaar belastende strijd in de vorm van een modern, realistisch ‘sprookje’, waar bestuurders geen last lijken te hebben van windturbines in hun ‘achtertuin’, maar ze even gemakkelijk en opportunistisch in lijn met hun eigen agenda, in de schoenen van nietsvermoedende en slecht geïnformeerde burgers schuiven en desgewenst hun invloed en macht doen gelden om de kritische burger het zwijgen op te leggen.
Energietransitie en wind
Vier jaar geleden had Frannie al geen hoge pet op van de politiek, en beschouwde het maar als ‘een ver van mijn bed show’, omdat je er toch weinig tegen kunt doen. Totdat de invloed van de politiek tot in haar bed reikte: “We krijgen windturbines op 500 meter afstand van vele honderden woningen. Onder de noemer: Energietransitie. Het moet, want de tijd begint te dringen, en het is goed voor onze kindertjes. Die moeten namelijk ook nog verder leven, en dat kan alleen als er windturbines worden neergezet. Overal in Lage Landia.”
Het is meer regel dan uitzondering: de windturbines worden dicht bij bewoners geplaatst, die ’s nachts geen oog meer dichtdoen door geluidsoverlast, hun huis niet meer kwijt kunnen, en gillend gek worden van slagschaduw en hun voor altijd verziekte uitzicht. Zij krijgen het label van Klagers opgelegd. En degenen die niet bij die turbines zijn gehuisvest, verwijten de Klagers, dat zij onverantwoordelijke dwarsliggers zijn, die de overgang naar duurzame energie verhinderen. Foei! Alle feiten en argumenten, waarmee de Klagers hun leefbaarheid proberen te redden van de overlast door windturbines, worden van tafel geveegd door de Wijze Leiders, Volksbeschermers, Rechters, Windreuzen en de Klachtenman: “Alles is transparant en democratisch verlopen.”
Niet dus. Frannie Frotter nam de uitdaging aan, en kreeg een spoedopleiding in politiek, bestuur en vechten tegen de windturbines. Wat zij in de besluitvorming ontdekte was verbijsterend, en nog schokkender, het besef dat de overheid er met haar praktijken legitiem mee weg lijkt te komen. De vrije tijd is vanaf de eerste dag verdwenen. De vechtlust niet.
De Waarheid
Nu het vijfde jaar van strijd tegen windturbines bijna voor de deur staat, en het ernaar uitziet dat politiek en bestuurlijk Lage Landia gewoon wegkomt met haar desastreuze windturbinebeleid, vond Frannie het hoog tijd om het hele verhaal maar eens op papier te zetten. Om het van zich af te schrijven, om mede-lotgenoten een hart onder de riem te steken en ze te helpen met het delen van ervaringen.
Maar haar grootste doel om dit boek uit te brengen: de waarheid te vertellen. De waarheid over het reilen en zeilen in deze zogenoemde Lage Landia democratie. Waar de burger wordt vertegenwoordigd door Volksbeschermers. Waar de burger een stem heeft, of liever: denkt te hebben.
Want in de praktijk heeft de burger geen stem; de burger is als een roepende in de woestijn. Als een Don Quichot die tegen ‘molentjes’ vecht, ‘geframed’ door een overheid die ze ‘boze burgers’ noemt die het allemaal niet snappen, en er gewoon overheen walst.
Frannie Frotter is zo’n Doña Quichot: een apolitiek wezen, eigen wijs, kritisch, direct en voorzien van een iets te groot rechtvaardigheidsgevoel en voldoende gezond verstand. Bezig met van alles en nog wat, maar niet met politiek, werd zij gedwongen zich erin te storten, vanwege haar verhuizing naar een slaperig stadje genaamd Teut-city, in de wijk Fatum. Voor wat meer rust en ruimte. Dromen bleken inderdaad bedrog. Het was te mooi om waar te zijn. Het slaperige gehucht, bleek een goed geoliede ons-kent-ons en verdeel-en-heers politiek te kennen. De eerste aanvaring met de bestuurders van Teut-city was er al binnen een jaar, toen ze uit kostenbesparingen alle bomen achter hun huis wilden kappen. Zonder overleg. Wat nog moest volgen, had zij in haar stoutste dromen niet kunnen voorstellen, toen zij de strijd aanging tegen de plaatsing van windturbines in haar regio.
Molenvluchtelingen als bewust gevolg?
Voor degenen die in dezelfde strijd verwikkeld zijn, zal dit verhaal geen verrassing zijn. Wel een ‘feest’ der herkenning wellicht, of bruikbare tips in de eigen strijd door onze aanpak.
Zij die denken dat ze ‘molenvrij’ zijn: pas op! De wind-business is een bijzonder lucratieve, en de burger wordt voorgehouden, dat ze niet zonder windenergie kan. Niet op zee en niet op land. Er komen dus nog een heleboel windturbines aan. Misschien ook bij u in de buurt. Als u benieuwd bent, waarom er zoveel mensen tegen die ‘mooie’ windturbines zijn, lees dan verder. Dan kent u in ieder geval de andere kant van het verhaal. En wordt het wantrouwen, dat wij hebben tegen onze overheid in Lage Landia, wellicht een stuk duidelijker. Frannie Frotter, het moderne, realistische ‘sprookje’ in Lage Landia met als titel Molengate, waar politiek en overheid het volk misleiden, bestelen en benadelen door de nieuwste big industry: Windturbines. Een verhaal waarin duidelijk wordt, dat de burger bijna altijd aan het kortste eind trekt, door een overheid die er bewust op uit lijkt te zijn om haar eigen zin door te drijven. Of de burger hierbij schade oploopt, lijkt niet aan de orde. Het zal niet lang meer duren of de eerste Molenvluchtelingen in Lage Landia zijn een feit.
Fouten maken is menselijk. Zich vergissen ook. Het spreekwoord ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’, lijkt echter door de overheid te zijn afgeschaft in Lage Landia, en lijkt te hebben plaatsgemaakt voor een ‘normale’, bewust uitgevoerde manier van werken: feiten onder het tapijt vegen, zaken ontkennen, aanpassen, geen, slechte of te late informatie en communicatie met de burger, of deze gewoon doodzwijgen. Frannie’s ervaring is dat, ondanks dat men tot op de dag van vandaag stug blijft volhouden, dat alles democratisch en transparant verloopt, Lage Landia een serieus, democratisch probleem heeft. Zij hoopt dan ook van harte dat de burgers in opstand (blijven) komen tegen deze handelswijze en dat een nieuwe politiek ingrijpt. Het wordt immers met de dag ongeloof-waardiger. Hoe dit afloopt? Wie zal het zeggen. Frannie gelooft inmiddels niet meer in sprookjes.
September 2019
PS De noodzaak van de Energietransitie van fossiel naar duurzaam, onderschrijft zij terdege. Alleen wel op zorgvuldige wijze en terdege onderbouwd, met gezond verstand, met ruimte voor kritische kanttekeningen en onderzoeksresultaten, een transparant financieel plaatje, met respect voor mens en dier, en bovenal: met inspraak en bescherming van de gewone burger, die de rekening voor de Energietransitie per slot van rekening ook grotendeels mag betalen, maar nu geen enkele inspraak heeft.