Na onze inspraak bij Gewest Zuid, en onze vraag aan Wijze Leider Ratty, of hij het nu eindelijk goed vond dat Teut-city alternatieve windmolenlocaties gaat onderzoeken in ruil voor Randdijk, blijven de antwoorden uit. Ook hebben we hem en de Volksbeschermers van Gewest Zuid uitgenodigd om snel bij ons langs te komen, zodat ze met eigen ogen kunnen zien hoe rampzalig deze plek is. Er komt geen reactie. Langzaam maar zeker beginnen we ons af te vragen, of dit een standaardreactie is bij het Rijk Lage Landia: geen antwoord geven, gewoon negeren? Het begint er namelijk wel op te lijken.
Desondanks blijven we aan de poort rammelen en gaat er maar weer een mail uit naar Ratty van Gewest Zuid, en naar Wijze leider Snaky in Teut-city met de vraag: “bij wie ligt de bal?” We zien namelijk dat zij, door allebei niet te bewegen, het spel hanteren dat Randdijk gewoon blijft staan als windmolenlocatie. De hele zaak begint op een goedkoop toneelstuk te lijken, zoals we al hebben voorspeld. Ratty geeft niet thuis, en Snaky antwoordt, “dat het niet aan hem is, om hier op te reageren.” We staan weer eens met de mond open. Het is niet aan Snaky. Die heeft dit allemaal bekokstoofd en is Duurzaamheidsgoeroe van RivierRegio, maar nu is het niet aan hem om te reageren.
Woest schrijven we opnieuw een brief aan de Volksbeschermers van Teut-city: hoe het staat met het gemeente breed toetsingskader geluid voor heel Teut-city, wanneer de onderzoeken naar de alternatieve locaties nu eindelijk eens van start gaan, en of daar nu eindelijk officieel toestemming voor is verleend door Gewest Zuid. Op die manier moeten ze Snaky maar ter verantwoording roepen. En zo geschiedt. Het komt in februari als agendapunt op de Volksbijeenkomst in het huis van Teut-city.
Alle Randdijkers spoeden zich er naartoe, die avond. Krijgen we nu eindelijk eens antwoord? Nee, we krijgen geen antwoord. Het punt is op het laatste moment van de agenda gehaald, omdat Snaky ziek is geworden en de Volksbeschermers het niet zonder hun expert willen bespreken.
Met stomheid geslagen horen wij dit aan. Met alle respect voor het ziek-zijn van Snaky, het onderzoeken van alternatieve locaties in ruil voor Randdijk had toch allang gestart moeten zijn? De deadline voor het indienen van alternatieven bij Gewest Zuid ligt in het voorjaar, en we zitten nu al op eind februari! En hier in Teut-city doen ze alsof er niets aan de hand is. Erger nog: wij krijgen de indruk dat er ook helemaal niets is ondernomen. En dat Gewest Zuid dit prima vindt.
Hekseneiland en Caesar
Tegelijkertijd met het bestoken van de Volksbeschermers in Teut-city en Gewest Zuid, loopt onze actie tegen de plannen voor de windturbine op Hekseneiland. Allereerst vragen we maar weer eens bij onze eigen Wijze Leiders en Volksbeschermers, hoe ze dit goed hebben kunnen keuren onder leiding van Snaky? De Wijze Leiders mompelen zoals gewoonlijk, dat het wettelijk gezien allemaal prima kan, en dat het hier bovendien plannen van een buurstadje betreft. Wij geven aan dat Snaky de Duurzaamheidsgoeroe van heel Rivierregio is, een dat hij dit dus al die tijd heeft geweten en heeft nagelaten de inwoners van Teut-city hierover te informeren. Dat is een schande! De turbine staat namelijk op een ruime 500 meter van de eerste huizen in Teut-city. En dan spreken ze hier over een buurstadje, waar ze niets mee van doen hebben?
Wij zijn sprakeloos. Chienny en ik kijken elkaar aan: tot tien tellen, en niets roepen waar we spijt van krijgen. Het kost me heel veel moeite. We besluiten nog diezelfde avond om een persbericht in elkaar te flansen, dat in een van de regionale pamfletjes kan worden gezet, om de boel eens flink wakker te schudden. Chienny heeft een kop verzonnen: ‘Schaapcity exporteert de overlast van haar windturbine.’
En dit slaat aan. Een paar dagen nadat het artikel is verschenen, belt de RijksRadio met het verzoek om een interview over die Schaapcitiaanse molen die de overlast exporteert. Ik bel Justus en roep dat we snel aan de slag moeten. Ze komen over een uurtje naar ons kantoor, omdat ze een ruimte nodig hebben. Ik hoef ze niet in de huiskamer, grinnik ik tegen Justus. Die is het roerend met me eens. We racen naar kantoor om de boel te regelen. Het is opeens een drukte van jewelste en een wirwar van kabels in de smalle gang naar het kantoor. De Radioman legt uit dat het een discussieprogramma moet worden, met vertegenwoordigers van de diverse partijen. Welke partijen dat zijn, vertelt hij er niet bij. Ik ga er vanuit dat dit iemand van het Wijze Huis in Schaapcity zal zijn, die de windmolenplannen komt verdedigen. Justus en ik overleggen snel, en besluiten dat ik de vertegenwoordiging namens de Randdijkers voor mijn rekening zal nemen. Opeens loopt Caesar het kantoor binnen, samen met zijn partner van de milieubeweging. Zij schrikken zichtbaar als zij ons zien.
Wat blijkt: de Radioman denkt dat het ‘lekker’ is om de voor- en tegenstanders van de windturbine in Schaapcity recht tegenover elkaar te zetten. “Heel lekker,” denk ik. Maar dan ligt het meer voor de hand dat wij de verantwoordelijken voor de uitvoering van deze plannen tegenover ons krijgen, en niet Caesar. Dit betekent voor mij dat ik vreselijk op moet passen om niet woedend te reageren. Dat komt immers niet zo lekker over op de radio, waar heel Lage Landia naar kan luisteren. Bovendien is het voor mij de eerste keer dat ik in zo’n radiosetting terecht kom. Niet iets dat ik dagelijks doe, en weer bloednerveus natuurlijk. Bij het zien van Caesar wordt dat er niet beter op. Caesar en ik hebben de verkeerde chemische reactie; bij ons beiden is het een overduidelijk nee, al vanaf het begin dat we kennismaakten.
Enfin, daar gaan we dan. Omdat ik te veel bezig ben met proberen rustig te blijven, kom ik in het eerste stukje niet sterk over. Gelukkig krijg ik een herkansing in het tweede gedeelte, nadat Caesar heeft uitgelegd dat die ‘molen’ aan de overkant nauwelijks te zien zou zijn, en zeker geen overlast zou veroorzaken. Gelukkig begon mijn Spaanse vuurtje door dit onnozele gezwets weer te branden en ben ik in staat om een felle tegenreactie te geven. Als klap op de vuurpijl wordt er ook nog een ‘beller’ ingevlogen in het programma. Het blijkt een Volksbeschermster te zijn; die met de (te) vlotte babbel, zoals wij haar thuis noemen. De Volksbeschermster van Teut-city komt bijzonder wijs en extreem kalm over en bekrachtigt op de radio, dat er eerst een gemeente breed toetsingskader voor heel Teut-city moet komen, met strengere eisen qua geluid, waar Schaapcity met haar molen aan de overkant ook aan moest voldoen. Van die opmerking wordt Caesar zichtbaar niet blij, dat is duidelijk. Gaat het nu eindelijk een keertje de goede kant voor ons op?
Wij concluderen ’s avonds dat het radiointerview een bijzondere ervaring is geweest. De mensen van de Rijksradio zijn gezellig en professioneel. Ik heb ervan geleerd, dat ik minder nerveus moet zijn en gewoon scherp en mijzelf blijven. Altijd handig voor een volgende keer. Daarnaast hebben we wel landelijk nieuws gehaald, en dat voor een club ‘amateurs’. En als bonus: de Volksbeschermster had gretige uitspraken gedaan, waar ze niet meer op terug kon komen. Daar zouden we haar aan houden! Er moet namelijk nog een ‘zienswijze’ uit naar Schaapcity over het besluit om die windturbine, recht tegenover en op zeer korte afstand van de bewoners van Teut-city, neer te zetten.
Volksbeschermers Gewest Zuid bezoeken Randdijk
Kort na het radio-interview reageren er Volksbeschermers van Gewest Zuid op onze oproep om Randdijk als windlocatie zelf te komen bekijken. Het zijn er twee: van de partij die opkomt voor de Bejaarden in Lage Landia, en twee van de partij die zich hard maakt voor de Vrijheid. Van de vele partijen die Gewest Zuid rijk is, komen er dus twee opdraven. Oppositiepartijen, die tegen windturbines op land zijn, met name omdat de burgers er zware overlast van hebben in het dichtbevolkte Gewest Zuid, met al haar wegen, industrie en huizen. En tegen, omdat ze gewoon geen heil zien in het plaatsen van geldverslindende, overlast gevende en van weinig nut zijnde windturbines in Lage Landia.
Justus en ik ontvangen ze met veel enthousiasme, omdat we allang blij zijn dat er iemand nu eindelijk eens komt kijken. De eerste twee, een man en een vrouw van de Bejaardenpartij, pikken we op van het station en we rijden door over de Randdijk, zodat ze direct kunnen zien hoe dicht de huizen tegen het bedrijventerrein aanliggen. We zeggen niets. Al na een minuut horen we vanaf de achterbank: “wat het een verschrikkelijk plan om hier windturbines te bouwen. Onmogelijk. Zo dicht op de vele duizenden huizen, die al genoeg te verduren hebben van de industrie en de drukke weg over Randdijk.” Jan en ik kijken elkaar opgelucht aan. Eindelijk.
We laten ze ook nog even Hekseneiland zien en de afstand tot de eerste huizen van Teut-city vanaf het water. Ook hier schrikken ze van. “Dit wordt een rampenscenario. Over de drukst bevaren rivier van Europa, op 500 meter afstand van de inwoners van Teut-city. Je kunt zien dat hier iemand vanaf de tekentafel bezig is geweest en geen idee heeft van de werkelijkheid,” is hun reactie.
De andere twee komen met eigen vervoer, en we slepen ze lopend mee over Randdijk, naar het terrein van Mannema, waar de turbines moeten komen te staan. Ook zij zijn met stomheid geslagen en stellen vragen over de informatie door Teut-city en het besluitvormingsproces naar haar bewoners toe. Deze vraag komt naar aanleiding van onze inspraken bij Gewest Zuid, waarin wij natuurlijk uitgebreid hebben gevraagd naar opheldering over het dubieuze besluit, dat Slaapdam aan de windturbines is ontsnapt, en Fatum ze in haar maag gesplitst kreeg zonder inspraak van de bewoners. Ze besluiten hiermee terug te gaan naar de andere Volksbeschermers van Gewest Zuid in de Hofstad en vragen over te stellen.
Justus en ik spreken kort na. Er komt schot in de zaak. Meer aandacht, publiciteit. Zou het helpen? Ik hoop van wel, want het tempo waarin allerlei gebeurtenissen elkaar opvolgen is moordend. We gaan richting eind maart en er ging geen dag voorbij zonder het woord windturbine, een brief of persbericht, of vergadering met de Randdijkers. De klachten van de poezen en mijn moeder worden ook sterker: “laat toch zitten die molens. Ga gewoon weg. Verpest je leven niet met deze zinloze, energievretende strijd”.
Tja. Dat gevoel bekruipt mij ook steeds meer. Maar zoals een van de Volksbeschermers al had bevestigd: de verkoopwaarde van je huis daalt alleen al bij de plannen voor windturbines, laat staan als ze worden geplaatst. En het is de vraag of je het huis überhaupt nog kan verkopen. Dat geldt dus voor iedereen hier in Fatum en het stuk van Welgesteld. Bovendien komt de dreiging van twee kanten nu: Randdijk en Hekseneiland. En de mensen die huren? Die moeten toch minimaal een forse verhuisvergoeding zien te krijgen en een vergelijkbare, andere woning. Wie gaat dat regelen? Zeker niet Snaky en de rest van de Wijze Leiders. Dat is duidelijk. Die willen alleen geld in een zoveelste speeltuin steken als compensatie voor overlast. Burgers die willen vertrekken, zoeken het maar uit.
Justus en ik steken de koppen bij elkaar. Dat is hard nodig, want we zien soms door de bomen het bos niet meer aan informatie en acties. Wat moet er eerst gebeuren? Eerst besluiten we opnieuw druk te zetten op de Volksbeschermers in Teut-city vanwege die windturbine op Hekseneiland. Ze moeten deze eigenlijk officieel afwijzen bij Schaapcity. Jammer genoeg wijzen ze deze niet af, maar stellen slechts strengere voorwaarden voor qua geluid, maar de Wijze Leiders weigeren de zienswijze mede te ondertekenen. Hoe bestaat het? Waarom tekenen de Wijze Leiders niet mee? Het is toch één geheel? Volksbeschermers en Wijze Leiders, die er toch zijn voor de belangen van hun eigen bewoners? Dit denken wij op dat moment. Hoe naïef dit is, blijkt later.
Prioriteit twee: we moeten weer terug naar Ratty van Gewest Zuid voor de windturbines op Randdijk, om hem duidelijk te maken dat hij de verantwoording voor Teut-city maar moet nemen, gezien de ziekte van Snaky en de totale bewegingsloze Teutcitiaanse Wijze Leiders en Volksbeschermers om alternatieve locaties te onderzoeken. Het is namelijk al half maart en we krijgen geen enkele reactie op onze vraag hoe de voortgang is, en wie de verantwoording voor dit proces heeft. Hier is duidelijk sprake van samenspanning, voelen wij. Samenspannen tegen die vreselijke Randdijkers met hun grote mond, die alles maar in de openbaarheid gooien. En dat vinden niet alleen zij. We hebben er al een tijdje last van.
Stalker
Al vanaf de start van de Randdijkers is hij er al: de Stalker. Die rare kerel die ik heb geblokkeerd op Facebook, omdat hij mij persoonlijk aanvalt als “verveeld vrouwtje, die haar gerieflijke woninkje in waarde ziet dalen door de komst van twee windturbines”. Terwijl ik die hele vent nog nooit van mijn leven ontmoet heb.
Hij blijft klieren. Op onze Facebookpagina kan hij er niet meer op, dus probeert hij het via zijn vriendin. Weer blokkeren dus. Vervolgens richt hij een eigen website op. “Prima, dan leeft hij zich daar maar uit,” denken Chienny en ik. Totdat iemand ons erop attent maakt, dat de Stalker foto’s van de huizen van Justus en ons op die website heeft gezet, met de straatnaam en pijlen waar de aanvoerders van RanddijkTegenWind te vinden zijn.
Daar schrikken we toch wel van. Hoe haalt hij het in zijn hoofd? Om onze huizen met naam en toenaam op zijn website te zetten met allerlei spookverhalen en beledigingen erbij? Ineens zien we het verband van de laatste weken. Ik heb eieren tegen de ramen aangetroffen, en Chienny heeft zijn auto met twee lek gestoken banden aangetroffen. In een straat waar zoiets nog nooit is gebeurd. Dat klopt niet. Dit gaat te ver. Of het nu met de Stalker te maken heeft of niet, dit moet worden aangepakt en snel, want er lopen genoeg gekken rond, die zich voor het karretje laten spannen van een gif strooiende griezel en er niet voor terugdeinzen om rare dingen te doen.
Ook Justus is niet blij met de verwijzing naar zijn huis. Met zijn drieën kijken we wat we kunnen doen. We besluiten tot aangifte van laster en smaad, en eisen dat hij de verwijzingen naar onze adressen op zijn website er afhaalt.
Het besluit tot aangifte blijkt gemakkelijker gezegd, dan gedaan. In de veronderstelling dat je altijd bij de politie van Lage Landia naar binnen kan wandelen, blijkt een achterhaalde gedachte. We komen er ook achter dat een afspraak maken, veel doorzettingsvermogen vergt, en nog veel meer geduld. Omdat we alle drie niet weten wat deze Stalker nog meer in petto heeft, voelen we ons niet op ons gemak en willen er vaart achter zetten. Uiteindelijk, na veel heen en weer gebel krijgen we een afspraak in een ander stadje in RivierRegio om aangifte te doen. Drie weken na ons laatste verzoek. Aangifte dag. Om 9 uur ’s ochtends, scheuren we met zijn drieën door de weilanden om de spits een beetje te omzeilen, op weg naar Bagger-city voor de aangifte. Exact om negen uur bellen we aan. Ja aanbellen; het bureau zit goed op slot. Na vijf minuten bellen wordt de deur nog niet opengedaan en beginnen we een beetje nijdig te worden. Al die moeite, verschoven afspraken om voor een dichte deur te staan. Bij de politie notabene. In Lage Landia. Wat als ik met spoed de politie nodig heb? Op klaarlichte dag? We filosoferen verder en leggen telefonisch contact met het bureau. Eindelijk gaat de deur open, geen excuses niets. Met frisse tegenzin laten ze ons binnen, om vervolgens te melden, dat het driemaal een uur in beslag zou gaan nemen. Ook dat nog. Drie verklaringen apart, in plaats van één gezamenlijke verklaring. Chienny gaat dan maar eerst; die moet op tijd terug zijn in Porttown. Justus en ik zijn weer ruim een halve dag kwijt. Hoe efficiënt kun je zijn? Nu begrijp ik waarom aangiftes bijna onmogelijk zijn.
Enfin, na twaalven is de aangifte eindelijk opgenomen en kunnen we weg. He, he. Dat was een hele exercitie, besluiten Justus en ik. Flink tijdrovend, en weer een illusie armer over hoe de politie werkt. Nu moeten we ook nog verzinnen hoe we hiermee aan de slag gaan, alsof we niet genoeg te doen hebben. We besluiten de Stalker maar te confronteren met het feit, dat we aangifte hebben gedaan, en dat hij onze adressen en foto’s van zijn website moet halen. Voor de rest kan hij wat ons betreft, de pip krijgen. Als hij ons maar met rust laat.
Frannie Frotter©