De Geloofspartij houdt haar woord: ze neemt de week na het besluit in de Commissie, contact met mij op om de onderzoeken goed door te lopen, en te kijken welke opties het meest haalbaar zijn om als motie voor een alternatieve locatie voor Randdijk te dienen. Zij zijn het met ons eens dat er meerdere, haalbare opties zijn. De samenwerking verloopt prettig, vooral door het feit dat zij blijk geven een geweten te hebben, en dat deze ‘onzuivere’ zaak niet zomaar mag worden weggestopt.
Je zou zeggen, dat ons dit enige hoop geeft op succes bij de rest van de Volksbeschermers van Gewest Zuid eind juni. Niets is minder waar. Zoals we al gemerkt hebben in de Teutcitiaanse doctrine van besturen, wordt iedere weerstand gestopt door het systeem van ‘spreken met één mond’. Dat zal bij Gewest Zuid niet anders zijn, is onze grootste vrees. De enige manier om deze mensen te stoppen, is de waarheid op tafel leggen en vooral: te blijven leggen. Ondertussen hopen dat de pers het oppikt of zelf persberichten schrijven, en alles en iedereen in kopie zetten van alle stukken die verstuurd worden. Het begint voor mij een uitputtingsslag te worden.
Geen enkele Volksbeschermer uit Teut-city reageert op onze verzoeken om antwoord te geven op het feit, dat Randdijk gewoon is blijven staan als windturbinelocatie. Een locatie, die zij nog geen half jaar geleden hebben afgewezen, omdat er geen draagvlak was onder de burgers. En terwijl wij op dit front aan het strijden zijn, creëren de dames en heren politici van Teut-city en Gewest Zuid, nieuwe plannen om de leefbaarheid rond Randdijk nog verder om zeep te helpen. Behalve de vergunning om de chemische opslag bij een BRZO-bedrijf en Mannema te vergroten – lanceert Teut-city de ‘Toekomstvisie voor Randdijk: de Maritieme hot-spot van de regio’. Dat klinkt dreigend, vooral in het Engels: hot-spot. Een hete plek in een suf plaatsje? Teut-city, met haar tuintjes en hortelende rijstijl, moet plots een hot-spot worden? Dit kan niet waar zijn. Niet met twee volle woonwijken heel dicht tegen het uit de kluiten gegroeide bedrijventerrein aan. Daar moeten we dus ook weer induiken.
Drukke maand
Juni. De maand van de lonkende zomer. Lekker naar buiten, ontspannen, veel licht en vooral: optimisme. Normaal gesproken de gezelligste tijd van het jaar voor Chienny en mij. Wij zijn echte buitenmensen en hebben ieder jaar opnieuw een hoop te doen in de tuin. Chienny loopt zichzelf al maanden voorbij met de bouwprojecten die alle aandacht vergen, zelfs in het weekend. En ik begin ervan te balen, dat we, in de schaarse tijd die nog overblijft, de aanpak voor de windturbines moet worden besproken, in plaats van er eens lekker op uit te trekken. Met de strijd tegen de windturbines, zijn ook de romantiek en ontspanning verdwenen, kun je wel stellen.
Het is toch te gek voor woorden, dat je als burger al je vrije tijd op moet offeren om je leefbaarheid te beschermen? Het is een gedachte die al maanden door mijn hoofd spookt: waar heb je Volksbeschermers voor als zij alleen de belangen van de Wijze Leiders en zichzelf dienen? Wat een geldverspilling en bedrog. En wij maar vechten tegen de bierkaai. Want dat is het steeds meer aan het worden. Of nee: vechten tegen ‘molentjes’, zoals Don Quichot. Is het waanzin wat we aan het doen zijn? Om alles opzij te moeten zetten; ontspanning, gezelligheid en gewoon leven? Terwijl onze Wijze Leiders en Volksbeschermers hun werk niet doen, en daarvoor ook nog worden beloond? Het levert spanningen op tussen Chienny en mij. Tijd voor een weekje weg. Maar het komt natuurlijk weer niet uit: eind juni is namelijk de ‘finale’ bij Gewest Zuid. Dus kunnen we niet weg. Justus brengt verlichting: hij bereid om in te spreken bij Gewest Zuid, zodat wij toch gewoon weg kunnen. Hoera. Dat is een mooi vooruitzicht.
Tot het zover is, ligt er nog een flink aantal taakjes op ons te wachten. Er moet een brief uit naar Foxy over die mooie Toekomstvisie voor Randdijk. Ook is opnieuw actie vereist in onze al maanden aanslepende bezwaarprocedure tegen Mannema en het chemiebedrijf, om hun chemieopslag te vergroten pal naast windturbines. Een tweede Enschede is op deze wijze snel geboren; er liggen maar liefst twee BRZO-bedrijven naast elkaar op Randdijk, precies binnen het valbereik van de twee windmolens.
Verder moeten Justus en ik hoognodig de administratie van de Stichting RanddijkTegenWind op orde brengen, overleg plannen met de Randdijkers, én de achterban informeren over de laatste stand van zaken. Tussen de bedrijven door, worstel ik met werk en het regelen van de vakantie. Met een moeder, vier poezen, en een eend die verzorgd moeten worden, vergt dit het nodige kunst- en vliegwerk om alles georganiseerd te krijgen.
Ik zal blij zin als ik in de auto naar Frankrijk zit en de boel even de boel kan laten. Soms heb je gewoon geen zin en energie meer. Je wordt geleefd, en dat is niet bevorderlijk voor het humeur, zeker niet als je steeds meer het gevoel krijgt, dat je vecht tegen een doofpot die steeds groter blijkt te worden. Ik pieker me suf om die doofpot open te krijgen. Hoe krijg ik dat voor elkaar? Dat is wel een ding, dat ik over mezelf leer: ik voel me net een bloedhond, die bloed heeft geroken en niet meer te stoppen is. Op jacht naar de waarheid en rechtvaardigheid. Een idealist, die weet dat dat niet gemakkelijk zal worden. Want idealisten moeten de mond gesnoerd worden in deze maatschappij. Dat weten Chienny en ik al heel lang. Wel lastig als je allebei zo’n karakter hebt, ook al weet je dat het weinig brengt, behalve een mislukte reputatie.
Toekomstvisie Randdijk: maritieme hot-spot met veel lawaai
Allereerst moet dus de brief uit naar Foxy, de Wijze Leidster van Gewest Zuid. De dame die ook Voorzitter is bij het Natuur en Recreatieschap, waar Snaky met haar samenwerkt. De ‘ijzeren Foxy’, zoals we haar noemen. Foxy, die flink in verlegenheid is gebracht door de aandacht voor deze rol in het Natuur en Recreatieschap en haar macht als Wijze Leidster binnen Gewest Zuid, wordt er naar ons toe niet flexibeler op. Toch is zij verplicht om ons netjes antwoord te geven op vragen die met haar beleid te maken hebben. Zoals die Maritieme hot-spot kwestie van het bedrijventerrein Randdijk, in combinatie met de plannen voor windturbines daar. Kort samengevat betekent haar idee van maritieme hot-spot, dat er nog meer lawaai makende bedrijven worden toegestaan, en tegelijkertijd de overlast van windturbines wordt toegevoegd. Alsof het niets is. Op een paar honderd meter van duizenden bewoners. In mijn brief haal ik aan, dat de belangen van die bewoners direct grenzend aan dit bedrijventerrein, geen rol lijken te spelen. En dat nu, met deze economische opgave, die belangen verder weg lijken dan ooit. Hoe moeten wij dit voornemen zien in relatie tot het windturbinedossier dat nu bij Gewest Zuid ligt? Na een uurtje is die brief ook weer klaar. Kijken hoelang het duurt, voordat er een antwoord komt.
Justus en ik buigen ons over die ‘mooie’ Toekomstvisie voor Randdijk tot 2030. Een flinke glossy met allemaal aantrekkelijke beelden, en nog flitsendere teksten over het ‘pareltje’ van Teut-city: Randdijk. Waar industrie en scheepvaart de pijlers zijn van de economie en de werkgelegenheid, waar flink in geïnvesteerd moet worden om meer mensen aan het werken en wonen te krijgen in Teut-city. Chienny en ik hebben hier al wat cynisme op losgelaten: we zijn immers naar Teut-city gekomen voor rust en ruimte, en hebben er zelfs een kantoor gehuurd voor mijn trainingen. En wat is het resultaat? Dat we meer bezig zijn met plannen maken om hier zo snel mogelijk te vertrekken, en om mensen te waarschuwen om hier nooit, maar dan ook nooit te gaan wonen.
We ontdekken, dat er niet alleen nog meer bedrijven moeten komen, maar dat er ook sprake is van geluidverkaveling voor de bedrijven op Randdijk, in combinatie met het bedrijventerrein aan de overkant: het Portgebied van Schaapcity. Geluidverkaveling. Justus en ik kijken elkaar wazig aan. Wat betekent dit in vredesnaam? Bedrijven zitten al aan hun maximale geluidsuitstoot, en dat moet nu verkaveld gaan worden? Hoe dan? Zodat er meer geluid mag worden geproduceerd? Aan elkaar overhevelen of zo? We maken ons ernstig zorgen. Er is nu al te veel lawaai van de bedrijven en het verkeer, en daar mag nu nog meer herrie bijkomen, inclusief die van de windturbines? Wat hebben we gedaan om dit over ons heen te krijgen, vragen we ons verbijsterd af. De Wijze Leiders die dit er fluitend doorheen willen fietsen, hebben dus echt geen geweten. Het interesseert ze werkelijk niets dat hier duizenden mensen de dupe van dreigen te worden, inclusief gezondheids- en veiligheidsproblemen. Wat een misère. Wij kunnen weer een paar uur gaan steken in een zogenoemde zienswijze, die de burger in mag dienen op de flitsende plannen van de overheid in Lage Landia. Om deze zienswijzen vervolgens in de prullenbak te kieperen. Maar goed: voor het dossier dan maar weer.
Ik kijk naar buiten en denk aan Frankrijk. Een hele week alleen maar natuur, vogels, de zee en nul molens. Want alleen het woord windturbine, maakt me al depressief op het moment. Wat een lot. Wat een tijdverspilling om te vechten tegen mensen die het voor het zeggen hebben, maar er wel voor zorgen dat ze zelf niet het slachtoffer worden van hun eigen beleid. Niemand die zich verdiept heeft in de gevolgen van windturbines te dicht bij de bewoonde wereld. Het wordt weggewuifd met de woorden: “Het is nodig. Het is goed voor onze kindertjes en je moet niet zeuren. Je staat de vooruitgang in de weg. Hoe durf je.” Hoeveel oliedomme mensen kun je nog verdragen? Die weigeren de andere kant van die lucratieve duurzaamheid te zien. Die zich zand in de ogen laten strooien door de betrokken energiebaronnen en de verstrengelde politici, op kosten van de gewone burger, die ook nog eens de lasten mag dragen. Ik heb dringend behoefte aan een sprookjesomgeving, die me wat optimisme brengt. Nog even doorbijten. Toch is de vakantie nog ver weg.
Frannie Frotter©