De auto is gepakt. De poezen zijn allemaal geknuffeld en gekust. Justus zal ze vertroetelen als we weg zijn. Ook de inspreektekst voor Justus bij Gewest Zuid is klaar. Met zijn eigen inbreng, is hij er klaar voor om een laatste poging te doen om van die windturbines op Randdijk af te komen en moet er, als Foxy voet bij stuk blijft houden, dan maar een alternatieve locatie worden gekozen. De beste locatie lijkt ons gewoon de locatie, waar Snaky in zijn functie als bestuurder van het Natuur en Recreatieschap al vanaf 2011 mee aan de slag is gegaan: de Loosberg West, op zeer ruime afstand van Slaapdam. Alles behalve Randdijk. De Geloofspartij is het daarmee eens, en bereidt een stevige motie voor om dit te realiseren.
We hebben er redelijk vertrouwen in dat het goed afloopt. Redelijk, omdat zowel Foxy als Ratty nogal hardnekkige types lijken te zijn, die geen millimeter van hun standpunt ‘redt de planeet door windmolens voor ons nageslacht’ lijken te willen wijken. Behalve dan misschien als ze te dicht bij hun eigen achtertuin komen te staan? In het Tuindersgebied waar Foxy woont, daar lijken de molenverordeningen op miraculeuze wijze te zijn verdwenen. Apart toch? En Ratty komt over als de stoïcijnse duurzaamheidsgoeroe, waar Snaky bij lijkt te verbleken. Wat moet dat worden? We hebben ze inmiddels al flink tegen ons in het harnas gejaagd, en ook bij Gewest Zuid spreken de coalitiepartijen met één mond. Duimen dus. Het zou mij in ieder geval als muziek in de oren klinken, als er na ruim driekwart jaar een einde kwam aan deze tijdvretende ellende. Want ook de molendreiging aan de overkant bij Schaapcity roept om aandacht. Van twee kanten; het is een doorlopende nachtmerrie.
‘Vive la France,’ roepen Chienny en ik als we België binnenrijden. Na de eerste windturbines bij Antwerpen te zijn gepasseerd – in de zware industriegebieden, niet naast woonwijken – rijden we Noord-Frankrijk binnen. Ook hier staan in het kale, oneindige landschap een paar windturbines. Hoe verder we afzakken, hoe minder windturbines we tegenkomen. Wat een heerlijkheid. Die landschapsverziekende monsters, zijn in geen velden of wegen te bekennen en dat brengt een enorme rust met zich mee. In het donker zijn ze namelijk ook nog eens rood verlicht, waardoor je het idee krijgt dat er zich een ramp heeft voltrokken op aarde. Een surrealistisch beeld van dreigende stalen monsters, die de aarde in haar greep houden met hun onophoudelijk gedraai en gezoef, en ’s nachts het geflikker van die rode lampen. Chienny en ik lachen het weg, en zodra ons favoriete plekje in zicht komt, slaken we een zucht van opluchting. Vakantie!
29 juni 2016: Justus aan zet
Terwijl Chienny en ik ons ’s morgens tegoed doen aan een heerlijk croissantje en stokbroodje met jam, wensen we Justus heel veel succes bij zijn zware taak diezelfde dag bij Gewest Zuid in de Hofstad. Alle Volksbeschermers zullen daar vandaag hun stem uitbrengen over het schrappen van Randdijk als windmolenlocatie, en zullen eventueel een alternatief aanwijzen. Reislustig als wij zijn, zijn we al helemaal gewend aan het Franse leven en lijken windturbines mijlenver weg. De eerste dagen hebben we het er nog regelmatig over gehad, maar langzaam ebt dat gelukkig weg.
Tot vandaag. Ik heb vooraf een behoorlijk schuldgevoel gevoeld om Justus hiermee alleen op te zadelen, terwijl wij de toerist uithangen op het platteland. Justus lijkt er echter geen enkele moeite mee te hebben, want al snel komt er een monter antwoord. Hij heeft er zin in, en hoopt aan het einde van de dag met goed nieuws bij ons terug te komen. Ik zie even later één ekster overvliegen, en weet vanaf dat moment al, dat we het niet gaan redden. Chienny speurt de horizon af naar ekster nummer twee, maar helaas. Lang geleden heb ik van een campingmedewerker geleerd, dat als je één ekster ziet, dit ongeluk brengt. Twee eksters betekent geluk, en drie of meer een superdag. Ik speur dus iedere dag bewust en onbewust, de hemel af naar eksters. Meervoud dus. En het klopt; zie ik er maar eentje, dan gaat er geheid iets fout die dag.
Chienny probeert me uit mijn somber wordende stemming te trekken, maar dat gaat niet gemakkelijk. “Verdorie, dan moeten we dus nog langer en nog harder door”, is het eerste dat door mijn hoofd schiet. Terwijl ik, nu ik aan het ontkoppelen ben van Lage Landia, me heel goed realiseer hoe gestrest ik ben geraakt door dit hele gebeuren. Het dagelijkse gevecht tegen de komst van die molens, het onrecht dat doodgewone burgers wordt aangedaan door haar eigen overheid. Het volledig negeren van de zwarte zijde van die windturbines: de gevolgen voor de gezondheid van bewoners als ze veel te dichtbij worden gezet. De zogenoemde enorme energiebijdrage door windturbines, die bijna nihil is aan het oplossen van het energievraagstuk. Terwijl de burgers de dupe worden, en zij ook de kosten voor de subsidie van die windturbines moeten betalen, spelen de Wijze Leiders en Volksbeschermers het hele spel gewoon door. Op een enkeling na, is er bijna niemand die zijn gezonde verstand laat werken en gewoon zegt: “Dit is waanzin. In een zo dichtbevolkt land als Lage Landia, waar rust en ruimte een schaars goed zijn, moeten we de koppen bij elkaar steken, en een duurzame oplossing vinden voor ons energiebeleid. Een oplossing die geen schade aanricht. Eerst denken, en dan doen. Er is nog tijd genoeg”.
Maar niemand zegt dit. Een enkele roepende in de woestijn, of mensen wier leven al kapotgemaakt is door de aanwezigheid van windturbines dichtbij. Zij worden afgedaan als ‘zeikerds’, overgevoelig en stelselmatig genegeerd. Toch worden het er gelukkig steeds meer: mensen die hun mond open durven te doen en zich uitspreken, dat windenergie niet de oplossing is voor Lage Landia. En dat is ook onze grootste drijfveer: bewustzijn bij de dames en heren politici, dat zij dienen op te komen voor de burgers. Voor hun leefbaarheid, veiligheid en gezondheid. Dat hier een halt moet worden toegeroepen aan het klakkeloos neerzetten van windturbines op kosten van de burger. Hopelijk lukt het toch vandaag, ondanks die ene ekster. Onze toekomst staat op het spel.
Terwijl wij onze zinnen proberen te verzetten door een flinke fietstocht tussen de wijnvelden door, zet Justus zich schrap tegen een heel cordon aan Volksbeschermers. Hij spreekt als volgt in:
U staat vandaag voor een belangrijke taak: het beschermen van de burger en de verantwoording nemen die Teut-city klaarblijkelijk niet wil nemen, door geen alternatief aan te bieden voor Randdijk, terwijl de Wijze Leidster Foxy Teut-city aan haar opgave houdt van 6MW windenergie, waardoor Randdijk gewoon blijft staan als de gewenste locatie voor windmolens.
Ongeacht de rapporten, besluiten die Randdijk afwijzen. Ongeacht de uitspraak van Foxy, “dat het windmolenproces níét statisch is; er kunnen locaties afvallen en bijkomen”. En nog belangrijker: ongeacht het feit dat er géén draagvlak is bij de bewoners grenzend aan en ondernemers op het bedrijventerrein Randdijk vanwege de enorme veiligheidsrisico’s voor duizenden bewoners en werknemers, dat moge inmiddels duidelijk zijn. U heeft er op 8 juni voor gekozen om Randdijk samen met Bosland vandaag opnieuw te beoordelen. Vanzelfsprekend hopen wij dat u beide locaties van de kaart wilt halen en alternatieve locaties ervoor terugneemt. In Teut-city zijn die ruim voorhanden.
Geef de uitvoering niet terug aan de Wijze Leiders in Teut-city, zoals Foxy recent voorstelde. Ons vertrouwen in de Teutcitiaanse politiek is bijna onherstelbaar beschadigd. Volksbeschermers die nergens op reageren als haar bewoners ze aanspreken of vragen stellen, maar ze afdoen als lastig en beschuldigend. Die een Wijze Leider weg laten komen met een strafbaar feit en falend beleid op het windmolendossier, mensen die serieuze bezwaren indienen als ‘paria’s’ behandelt, zaken vooraf ‘voorkookt’, en die blijkbaar geen oppositie tolereert.
Schrap Randdijk en Kies uit de alternatieve locaties die voor handen. Gewest Zuid heeft nu de Regie. Kies voor de burger, die een dringend beroep op u doet, en zorg dat zij niet het slachtoffer van de spelletjes en politiek in Teut-city wordt. Kies voor uw kerntaak en bescherm oprecht de burger. Geef de burger het vertrouwen dat zij serieus genomen en beschermd wordt door haar overheid terug. Help ons.
Justus keert opgelucht terug naar zijn plaats en wacht gespannen af hoe de discussie zal verlopen in die grote zaal van Gewest Zuid in de Hofstad. Er is veel pers aanwezig, omdat ook de locatie Bosland opnieuw ter discussie staat in deze extra vergadering. Zij hebben de afgelopen weken heel veel gedaan om hun zaak goed te belichten in de media, en hebben een enorme schare van verontruste burgers achter zich staan. Voor Teut-city is dat een stuk minder. Daar heerst de gedachte, ‘als het maar niet bij mij is, dan zal het me een rotzorg wezen.’ Justus wacht geduldig af, zo appt hij ons, en wij nemen de zoveelste kop koffie, hopend op een goede afloop.
Windmolens Randdijk Buiten Kijf
Het voorteken van die ochtend – de eenzame ekster – houdt haar woord: we hebben verloren. Foxy geeft zich niet gewonnen, en achter de schermen is er blijkbaar veel onderhandeld door de diverse partijen. “Hoe krom het ook is, Randdijk blijft gewoon staan in de Gewestelijke verordeningen. Alleen voor Bosland gloort er nog hoop aan de horizon”, zo vertelt ons een verslagen Justus aan de telefoon.
Justus legt uit, dat er weliswaar een aantal moties is ingediend diezelfde middag, maar dat snel duidelijk werd, dat het voor de coalitiepartijen al een uitgemaakte zaak leek te zijn. Foxy blonk van het zelfvertrouwen en maakte korte metten met onze bewijzen en bezwaren tegen Randdijk als windturbinelocatie: “Gewest Zuid heeft twee jaar geleden al besloten dat er windmolens op Randdijk konden worden geplaatst. Ik ben niet van plan daarop terug te komen. Het kost me al moeite genoeg om die dingen uit de grond te stampen”. En haar uitsmijter: “Zodra zich een bedrijf meldt, dat wil bouwen, dan gaan we aan de slag.”
Ik kan wel huilen. Justus heeft aan een journalist kort zijn reactie namens RandijkTegenWind gegeven: “Onze hoop is de bodem ingeslagen. Nu moeten we nog veel meer doen”. Vooral dat laatste is voor mij een grote tegenvaller. Daar had ik juist op gehoopt: dat ik nu eindelijk weer eens een normaal leven kon gaan leiden na die tien overspannen maanden, die we achter de rug hebben. Deze uitspraak betekent dat we juist weer in volle vaart tegenaan moeten. Geen verslapping. Alles verder tot op de bodem uitzoeken, en eisen dat de onderste steen in dit bizarre besluitvormingsproces boven water komt. Als dat nodig is, dan moet het maar. Er moet toch een manier zijn om aannemelijk te maken, dat hier een zeer smerig spel is gespeeld, vol tegenstrijdigheden en belangenverstrengeling. De hoop op genoeg medestanders onder de Volksbeschermers die dit spel ook doorzien, die is de grond ingeslagen. Welkom in de wondere wereld van de politiek. In de afgelopen twee weken zijn er ongetwijfeld veel onderlinge ‘dealtjes’ gesloten rondom Foxy en Ratty, om ervoor te zorgen dat hier de deksel op de doofpot wordt geramd. We moeten er nog harder in dan we al die tijd hebben gedaan. Alle feiten en bewijzen op tafel zien te krijgen, en doorduwen.
Chienny en ik kijken elkaar diep aan. Gaan we ermee door? “Ja. We gaan door totdat die hele rotte bende boven water is,” besluiten we zuchtend, en bestellen nog een flesje wijn om de pijn te verzachten. Het beloofde weer een lange – overvolle – zomer te worden.
Frannie Frotter©