Het einde van onze vakantie nadert snel helaas. Justus houdt ons op de hoogte van de ontwikkelingen in de politiek. Het opstappen van Snaky heeft nogal wat voeten in aarde gehad, blijkt uit de krantenberichten, die elkaar in rap tempo opvolgen. Eerst is er het bericht, dat de Wijze Leiders van Teut-city zijn ontslagbrief niet openbaar willen maken. De brief zou vertrouwelijk aan Babbel zijn gestuurd. Chienny en ik kijken elkaar grijnzend aan: “Weg is weg. Dan hoef je die brief toch niet meer te zien? Hij verlaat gewoon het zinkend schip, alle molenellende achter zich latend voor de bewoners. Lekker makkelijk. Daarom liggen die klachten er ook; om hem op zijn verantwoordelijkheid aan te spreken”, verzuchten wij. Dat kan nu ook niet meer, realiseren we ons tegelijkertijd. Een echte Snaky.
Een dag later ontvangen wij opnieuw een bericht van Justus uit de krant waarin staat, dat Snaky in zijn ontslagbrief felle kritiek heeft geuit op het politieke klimaat in Teut-city, en dat dit zelfs de afgelopen maanden tot een dieptepunt is gekomen. Hij voelt zich in de steek gelaten. En dat, terwijl hij Teut-city met groen en recreatie in het buitengebied in het hele Rijk op de kaart heeft gezet. “Van de rest van de Teutcitiaanse politiek deugt maar weinig”, aldus Snaky. “Door amateurisme, spelen op de man, het gemis aan leiderschap en daadkracht bij de Wijze Leiders en de Volksbeschermers, en door het ontbreken van collegiale steun, is een sfeer gecreëerd waar ik geen deel meer wil uitmaken. Mijn kwaliteiten zullen in een andere omgeving beter tot hun recht komen. Dit verneem ik ook regelmatig van prominente bestuurders en gezaghebbenden in mijn netwerk.”
Chienny en ik zijn met stomheid geslagen. Is deze man gek geworden? Ziet hij nu nog steeds niet in waar hij de plank volledig heeft misgeslagen door zijn gedrag? “Het enige waar hij gelijk in heeft, is dat er weinig deugt van de Teutcitiaanse politiek”, constateert Chienny. Maar waarom roept Snaky dit zo hard in het openbaar? Daar steekt meer achter. Wat een soap. We pakken snel de fiets naar het strand. Zonde van de tijd om onze laatste vakantiemomenten hiermee in te vullen. Er volgt straks ongetwijfeld nog genoeg aan acties en spitwerk op molengebied. Zeker na dit vreemde voorval.
Terugreis
Na een paar heerlijke dagen bij onze Franse vrienden te hebben doorgebracht, zijn we alweer onderweg naar Nederland. En weer bekruipt me dat ongemakkelijke gevoel. Naar huis. Opnieuw geconfronteerd worden met die molens. Opnieuw een enorme berg werk verzetten, waar mijn vrije tijd en eigen werk onder lijden. Geen prettig vooruitzicht. Bij iedere windturbine die we passeren – al zijn er dat in Frankrijk gelukkig niet echt veel – wordt het gevoel weer sterker. Geen zin.
“Denk aan de poesjes”, kraait Chienny. “Die zullen dolblij zijn je weer te zien. En je moeder ook! Die is door haar gehaktballen heen en moet nodig ‘uitgelaten’ worden”. “Ja, ja”, mompel ik. We stoppen voor de laatste keer net over de Lage Landiaanse grens voor een koffietje op een ongezellige en smoezelige parkeerplaats. Het is nog steeds bloedheet en we hebben gelukkig een plekje in de schaduw weten te vinden. Wat een verschil met de parkeerplaatsen langs de Franse snelwegen, waar het vaak goed vertoeven is.
Aan de overkant zie ik plotseling iemand onder zijn auto duiken. Het is een oud wagentje en er ligt een man onder. “Zou zijn uitlaat los zitten?”, vraag ik aan Chienny, die ook zit te kijken. Dan wordt mijn aandacht getrokken door de rest van het gezelschap. In de kokende zon zie ik een vrouw staan met een boodschappenmandje, waar iets omhoog springt. “Het lijken wel kittens”, zeg ik tegen Chienny, terwijl ik al opsta. Chienny roept, “dat ik moet blijven zitten”.
Te laat. Ik sta al bij de auto. Het zijn inderdaad kittens. Drie stuks. Ze kijken me wanhopig aan. In die vieze mand, vreselijk warm en langs de snelweg. Wat moeten ze hier met die arme beestjes? Nummer vier wordt er nu ook ingesmeten: een zwarte. Dat was natuurlijk de reden dat die man onder de auto had gelegen. De zwarte was ontsnapt. Slim beestje. Ik bekijk de hele familie eens goed, en vraag wat ze hier langs de snelweg doen met de kittens? Het blijkt een familie te zijn die onderweg is om een kitten bij kennissen af te leveren. “Wat doet u dan met de rest”, vraag ik aan de vrouw van een jaar of veertig, beetje ordinair en smoezelig. “Deze – een wit gevlekte – is voor mijn zoontje, en de rest gaat weg”. Met ‘weg’ maakt ze ook daadwerkelijk een wegwerpgebaar. Ik heb het niet meer. Chienny is er ondertussen ook bij komen staan en wil me wegtrekken. Ik leg hem snel uit, dat we twee kittens moeten redden, anders is het klaar met die arme beestjes. Chienny kijkt wanhopig. “Nee, niet nog twee erbij. We hebben er al vier!”.
Ik win en kies de zwarte, die er al vandoor wilde. Ik laat Chienny de tweede kiezen. Die staat verbijsterd in die vieze mand te kijken, en wijst uit pure wanhoop een grijs gestreept beestje aan. De echtgenoot van de vrouw rukt ze allebei uit de mand en wandelt mee naar onze auto, ondertussen murmelend, “dat de zwarte een vrouwtje is, en de gestreepte een mannetje”. Gelukkig hebben wij op de markt in Frankrijk een flinke voorraad rieten manden gekocht, die nu goed van pas komt. De snoesjes worden in een mand gezet en we zijn klaar voor de rest van de reis.
Na een kwartier in de auto vragen we ons allebei af, of we wel goed snik zijn. Nog twee katten erbij. De poesjes hebben het erg warm, dat is duidelijk, maar ze zijn wel rustig. Alsof ze beseffen dat ze veel geluk hebben gehad. Ik antwoord Chienny, “dat we inderdaad niet goed snik zijn, maar dit kwam toevallig op ons pad, net als die windturbines, dus we moeten ermee aan de slag”. We verzinnen onderweg ook nog een naam voor de twee: Romeo en Juliette. Een sprookjes duo. Het betekent weer veel, extra werk erbij. Maar, zo zal later ook blijken, een geweldige tegenhanger voor die deprimerende molentroep. Bij thuiskomst ligt er alweer een flinke berg werk op me te wachten. De zomervakantie is voor de meesten immers alweer voorbij. Het is begin september.
Klachten: ‘slager keurt eigen vlees’
Opstarten kost me nog meer moeite dan anders. Ik heb er immers twee van die springertjes bij. Zo klein heb ik ze zelf nooit gehad. Ze zijn net vier weken oud. Veel te vroeg bij de moeder weg gehaald, afschuwelijk eigenlijk. De twee snoesjes passen zich erg snel aan en Chienny heeft al een mooie ren in de tuin voor ze gebouwd. Justus heeft al kennisgemaakt met de kleine Romeo en Juliette en vindt ze fantastisch. Ik probeer zo snel mogelijk het ritme van verzorging te pakken te krijgen, want het is toch meer werk dan gedacht.
Gelukkig is het nog lekker weer en kan ik ook wat in de tuin werken, voordat de herfst toeslaat. Er ligt een flinke stapel post. Antwoorden op WOB’s, en een antwoord van Teut-city op de ingediende klachten. “Dat is toch nog snel”, denk ik, voordat ik de envelop open. Tot mijn verbazing zijn de drie aparte klachten, net zoals de bevestigingsbrief, opnieuw op één hoop gegooid en is de brief eer afkomstig van Babbel, de Opper Wijze Leider van Teut-city.
Babbel valt direct met de deur in huis:
“Wij berichten u dat de inhoud van uw klachten ons inziens niet valt onder Hoofdstuk 9 van Awb. Dat betekent, dat wij van mening zijn dat er geen sprake is van klachten in de zin van deze wet: Een ieder heeft het recht om over de wijze waarop een bestuursorgaan zich in een bepaalde aangelegenheid jegens hem of een ander heeft gedragen, een klacht in te dienen bij dat bestuursorgaan.
Waar het hier om gaat, is wat er precies valt onder het begrip: gedraging in een bepaalde aangelegenheid. De uitleg uit de memorie van toelichting/literatuur en de jurisprudentie van de Nationale Klachtenman biedt aanknopingspunten over wat er onder een gedraging in een bepaalde aangelegenheid valt. Hierna leggen wij per klacht uit waarom wij van mening zijn, dat de desbetreffende klacht niet onder het klachtrecht valt.
Dat begint al goed, denk ik terwijl ik snel verder lees.
De klacht tegen Wijze Leider Snaky met betrekking tot het ondertekenen van de intentieovereenkomst voor windmolens op Randdijk in Teut-city in 2014: “Klachten die gaan over algemeen beleid dan wel beleidsvoering in het algemeen, hebben geen betrekking op een bepaalde aangelegenheid.”
Na driemaal lezen, begrijp ik dit gedrocht van een zin nog steeds niet. Of toch wel: het is een gedrocht om ervoor te zorgen, dat de domme burger ophoudt met klagen. Dat hij te dom is om te snappen waarover hij of zij een klacht indient. En dat hij dat dus beter niet kan doen, als hij toch niet snapt wat een gedraging is. Ik heb notabene het woordenboek op gedraging (bron:encyclo.nl) nageslagen: 1) Beweging 2) Gedrag 3) Handelwijze 4) Iemands doen en laten 5) Manier van doen.
“Dat betekent dat uw klacht tegen Snaky inzake de ondertekening, geen betrekking heeft op een specifieke aangelegenheid. Immers op dat moment was het niet meer dan een algemeen beleidsvoornemen om 6MW aan windenergie mogelijk te maken. Een specifieke locatie is daarbij niet aan de orde. Daarnaast dateert deze gedraging uit 2014 en hoeft dus niet in behandeling te worden genomen, aangezien de gedraging langer dan een laar gelden is (artikel 9:8 lid 1 sub b Awb).”
In dit stukje alleen al, staan twee tegenstrijdigheden en een onwaarheid. De klacht over de ondertekening van de intentieovereenkomst in 2014, was volgens Babbel niet meer dan een beleidsvoornemen, en dus géén grond voor klacht, omdat het geen ‘gedraging’ in een aangelegenheid was.
Een zin later wordt deze actie wél bestempelt als gedraging, maar hoeft die niet in behandeling te worden genomen vanwege verjaring. En de onwaarheid betreft de zin: een specifieke locatie is daarbij niet aan de orde.
Dat is nu precies waar het om gaat! Al die tijd heeft Snaky met zijn collega’s in Gewest Zuid via het Natuur en Recreatieschap plannen lopen maken voor een windturbine op de Loosberg, totdat Slaapdam wakker schoot en er uiteindelijk binnen een paar weken getekend is door een andere Wijze Leider – dus niet Snaky – voor de specifieke locatie Randdijk. Randdijk, dat jaren daarvoor was afgekeurd door diezelfde Wijze Leider(s) en Volksbeschermers omdat er fikse veiligheidsrisico’s bestaan vanwege de aanwezigheid van zware chemische industrie op die plek. Waar ook geen draagvlak was onder bewoners en ondernemers.
En dat wordt nu dus wel afgedaan als gedraging, maar verjaard, terwijl het wel degelijk om een specifieke aangelegenheid ging, en er dus op dat moment allang geen sprake meer was van algemeen beleid. Snaky moest en zou die windturbines in Teut-city hebben. Dat is al ie tijd zijn missie geweest.
Babbel gaat nog even vrolijk verder: “Met de door u aangeleverde argumenten probeert u aan te tonen, dat in de loop van de jaren de handelswijze van de Wijze Leider(s) tegenstrijdigheden bevat waardoor de bewonersbelangen ernstig zijn geschaad. U bent het niet eens met het doorlopen proces en de uiteindelijke besluitvormingsprocedure door de Volksbeschermers. Dit is ons inziens geen onderwerp voor een klachtenprocedure.”
“U bent het niet eens met het proces en is dus geen klacht”. Of ik het nu wel of niet eens ben met het proces, is hier niet aan de orde. Het gaat om de uitkomst van het proces, dat door de gedragingen (ofwel: acties) van onze Volksbeschermers en Wijze Leider Snaky is veroorzaakt, namelijk windturbines op een verkeerde locatie. Een klacht tegen de Volksbeschermers, omdat ze niet kritisch zijn geweest toen Snaky zijn plannen er door wilde drukken. En een klacht tegen Snaky vanwege zijn hele aandeel in deze molenrel. Door hun gedrag, worden namelijk de bewoners van Fatum en Welgesteld straks opgescheept met windturbines achter hun huis en alle gevolgen van dien. Terwijl er aantoonbaar bewijs ligt, dat dit helemaal niet kan – volgens hun eigen besluit in 2011, dat Randdijk te risicovol is vanwege de aanwezigheid van chemische installaties – en dat ze dus al die tijd willens en wetens tegen hun eigen beleid zijn ingegaan. En dat is dan plots geen gedraging meer, maar algemeen beleid? En geen onderwerp voor een klachtenprocedure? Hoe kan iemand dan ooit nog een klacht indienen? Die procedure is dus een wassen neus, en dit antwoord een manier om alles in de doofpot te stoppen.
De twee volgende klachten worden op dezelfde manier afgewimpeld door Babbel en consorten (en dus niet door de klachten coördinator of een ander onafhankelijk orgaan).Ik wil u de antwoorden niet onthouden. Bij sommigen van u die vaker te maken hebben gehad met onze overheid, zal het bekend voorkomen.
“Verder geeft de literatuur/jurisprudentie aan, dat een klacht over een gedraging jegens iemand of een bestuursorgaan (in een specifieke aangelegenheid zoals het aanwijzen van een windturbinelocatie) meer in moet houden dan algemene wensen over het optreden of het beleid van het bestuursorgaan”.
Algemene wensen? Mijn wensen heb ik al lang naar het land der fabelen verwezen. Wensen worden alleen ingewilligd in verkiezingsbeloften. Daarna kan de burger met zijn wensen de bomen in. Dit gaat niet over wensen, maar over feiten. Gefrustreerd lees ik verder.
U formuleert uw klacht jegens de Volksbeschermers als volgt: “De Volksbeschermers hebben geen blijk gegeven van kritisch benaderen van tegenstrijdige besluitvorming in het verleden of de handhaving ervan, en het nemen van de verantwoording als het gaat om het beschermen van de veiligheid van duizenden bewoners en werknemers op bedrijventerrein Randdijk door de regie uit handen te geven aan Gewest Zuid”.
“Wij zijn van mening dat uw klacht over de doorlopen procedure en de besluitvorming die uiteindelijk op dit dossier heeft plaatsgevonden, te algemeen is om als klacht te worden behandeld. Het doorlopen traject met een voor u teleurstellende uitkomst is het resultaat van een democratisch proces. U hebt uiteraard recht op uw mening over de kwaliteit van de besluitvorming in deze, wij zijn echter van mening dat de klachtenprocedure hiervoor niet bedoeld is”.
Een klacht, die in eerste instantie wordt opgepakt door een klachten coördinator in Teut-city, wordt nu weggezet als een persoonlijke mening, en is als gevolg geen reden voor een klachtenprocedure. Dus behandelen de Wijze Leiders het maar even zelf, terwijl de klachten coördinator van deze zaak is gehaald. Wat is dit voor een Maffia-Huis?
Ik haal diep adem.
“Voor wat betreft de klacht jegens Wijze Leider Snaky inzake het windturbineproces van Schaapcity, verwijt u Snaky dat hij onvoldoende gecommuniceerd heeft richting de Teutcitiaanse bevolking. U stelt dat Snaky de communicatie naar zich toe had moeten trekken nu hij als Wijze Leider Duurzaamheid van RivierRegio inhoudelijk op de hoogte was van de ontwikkelingen in Schaapcity. Hij had in uw ogen de communicatie niet over moeten laten aan Schaapcity. Ook hierin zien wij een algemene wens/opmerking over het handelen van Wijze Leider Snaky. Ook deze klacht is dusdanig algemeen en betreft daarnaast ook nog eens een procedure van een buurstadje. Indien u het niet eens bent met onze beslissing inzake de door u ingediende klachten, kunt u een verzoekschrift indienen bij de Nationale Klachtenman”.
En daarmee is de kous af voor deze Wijze Leiders en Volksbeschermers. Ze wijzen alles op juridische gronden af, op een tegenstrijdige manier verdraaien ze argumenten, ze onderbouwen niets zorgvuldig en verschuilen zich constant achter het zogenoemde democratisch proces. De burger stelt klaarblijkelijk niets voor. Punt uit.
Wat wij helaas al wisten, voordat we de klachten tegen onze bestuurders van Teut-city indienden, wordt hiermee bevestigd: het is een Teutcitiaanse ‘maffia’, die maling heeft aan ‘lastige bewoners’. Een maffia, die zich zo oppermachtig voelt, dat zij op directieve wijze klachten van bewoners afdoet als een soort van oeverloos gezwam, en ze hiermee voorgoed de mond lijkt te willen wil snoeren. Snaky heeft daar in zijn ontslagbrief notabene zelf een uitspraak over gedaan: “Van de rest van de Teutcitiaanse politiek deugt weinig”. Dat is toch opmerkelijk. Hij is daar al die jaren namelijk zelf onderdeel als Wijze Leider van geweest.
De klachten coördinator is dus op een zijspoor gezet, terwijl de ‘aangeklaagden’ vervolgens doodleuk hun eigen klachten in behandeling nemen onder de noemer: ‘Slager keurt eigen vlees’. Teut-city heeft een eigen klachten coördinator. Die heeft de klacht notabene opgenomen en is nu van het toneel verdwenen. Daar nemen we geen genoegen mee. Opnieuw in de pen dus. Mond snoeren? Dat lukt niet bij Frannie Frotter. Ik ben weer helemaal bij de les en realiseer me dat ik nog veel in de pen zal moeten klimmen de komende maanden.
Frannie Frotter©