29 / Start van het nieuwe molenseizoen: 2017

Januari 2017. Grijs, grauw en hopeloos. Zoals het weer is, zo voel ik me ook. Enerzijds dolblij dat die kerst en oudjaarsellende achter de rug zijn, maar aan de andere kant kost het opstarten in januari mij, net als ongeveer de halve wereld, veel moeite. Ik ben wel opgeknapt van een paar weekjes geen windturbines, ook al blijf je er stiekem toch nog veel mee bezig. De administratie van mijzelf en de Stichting bijwerken, checken wanneer windturbines bij de politiek op de agenda staan bijvoorbeeld, en niet te vergeten mijn nieuwste taakjes voor de Club Bewonersbelangen Windturbines (CBW). Aangezien ik ‘van de communicatie ben’, heb ik toegezegd de nieuwsbrief voor mijn rekening te nemen. Leuk werk, maar dat gepriegel heeft me ongemerkt meer dan een werkdag gekost, plus dat ik weer met mijn ‘neus’ in de windturbines zat.

Chienny en ik hebben gelukkig wel wat ontspannende dingen tussendoor gedaan, en er staat een tripje op het programma voor eind januari: Lissabon. Daar zijn we al eens geweest, maar de stad heeft nog genoeg plekken die de moeite waard zijn. Daar komt bij, dat de vriendelijke en relaxte Portugezen genoeg reden zijn om terug te gaan. Heerlijk vooruitzicht dus. Maar het is voorlopig nog geen eind januari, en voor die tijd moet er nog een waslijst aan zaken opgestart worden, waarvan de klacht tegen Foxy en Ratty van Gewest Zuid de belangrijkste is. In januari hoeven we in ieder geval nergens in te spreken, of aanwezig te zijn, dus dat geeft even lucht om de waslijst aan te pakken.

Tijdens de laatste bijeenkomst van de Randdijkers in december vorig jaar, hebben we besloten om een nieuwe actie op touw te zetten, en zo nog meer sympathisanten uit de wijken aan onze zijde te krijgen. We hebben al een flinke achterban, die ons gemachtigd heeft om voor ze op te treden, maar we hebben er nooit genoeg. Het team trekt er deze maand op uit, om overal nieuwe wervingsbrieven te bezorgen en toelichting te geven op onze standpunten. Al snel na de bezorging van die brief, vliegen de aanmeldingen me om de oren. Hoera. Dit was precies het zetje, dat ik nodig had om weer op te starten. Het leeft dus nog.

Nadat ik de nieuwsbrief voor de Club Bewonersbelangen Windmolens heb afgerond, lijkt het me een goed idee om dit ook voor onze eigen club te doen. Zo houden we ze geregeld op de hoogte van alles wat we aan het doen zijn. Justus is er blij mee en zo is de ‘geboorte’ van onze eigen nieuwsbrief een feit. Ook hier komen enthousiaste reactie op terug.

Tussen de bedrijven door probeer ik mijn eigen werk in goede banen te leiden, naast het huishouden en de katten natuurlijk. In de winter is het een stuk zwaarder dan in het voorjaar en de zomer. De katten zijn veel meer binnen,  en dat betekent dat ik zo ongeveer een hotel run. Vijf kattenbakken om schoon te houden, haren wegzuigen, de snoesjes vertroetelen en ze te eten geven. Dat laatste is bijna niet aan te slepen. Ook de kleintjes groeien als kool. Ze zijn inmiddels ruim vijf maanden en beginnen al een eigen karaktertje te ontwikkelen. Chienny en ik spelen iedere avond met ze, voordat het licht bij ze  uitgaat. Met het oog op het voorjaar en lekker buitenspelen, besluiten we dat ze zo snel mogelijk gesteriliseerd moeten worden. In januari is het toch slecht weer, en dan hebben ze dat maar achter de rug. Tussen de bedrijven door wordt de afspraak gemaakt en half januari is het zover. Er komt die hele ochtend niets uit mijn handen. Ik ben bang dat er iets mis is gegaan en of ik mijn snoesjes nog wel allebei terug zal zien. Om 1 uur gaat de telefoon: de dierenarts meldt, dat alles goed is gegaan en dat de dames naar huis mogen. Ik slaak een zucht van verlichting en haal ze snel op.

Ze zijn hangerig en heel kwetsbaar met hun kale buikjes. Van de rompertjes hebben ze zich als ware Houdini’s al binnen een half uur weten te ontdoen. Na twee dagen zijn de poesjes alweer flink opgeknapt, en krijgen ze weer praatjes voor tien. Dat is gelukkig ook achter de rug. Op naar de volgende klus.

De klacht tegen Foxy en Ratty

Wat me minder enthousiast maakt is de klacht, die opgesteld moet worden tegen Foxy en Ratty van Gewest Zuid. Door de handelwijze van Klachtenman en de Klerk van de Taaie, is mij in ieder geval de moed in de schoenen gezonken om ergens nog voet aan de grond te krijgen, laat staan de waarheid. Maar goed. Niet geschoten is altijd mis en de nieuwsgierigheid naar de wijze van behandelen door Gewest Zuid, wint het van mijn wankele geloof in de overheid. “Dan hebben we in ieder geval alle wegen bewandeld”, spreekt Chienny mij moed in. “Je kunt aan de hand hiervan met zekerheid zeggen, dat de burger in Lage Landia het niet voor het zeggen heeft, en dat alle deuren gesloten zijn als je de waarheid wil weten”. Zogezegd, zo gedaan.

De klachten over Foxy en Ratty gaan over hun weigering om de zorgvuldigheid van hun handelen aan te tonen, en openheid van zaken te geven in het dubieuze windturbineproces in Teut-city. Daarnaast gooien we het op de serieuze aanwijzingen voor mogelijk onbehoorlijk bestuur vanwege hun dubbelfuncties in het natuur- en recreatieschap. Belangrijkste aanleiding daarvoor is het plotseling switchen van De Loosberg als windturbinelocatie met een enorme Power-Tower, naar het al eerder als onmogelijk bestempelde Randdijk. Om maar van het gezeur van de Slaapdammers af te zijn? Dat willen we tot op de bodem uitgezocht krijgen. Justus en Chienny controleren de brief en na wat aanpassingen kan deze op de bus. Zonder bijlagen dit keer. We blijven anders aan de gang met kopieën maken; enkel de klacht indienen en dat is het voor nu.

Al snel komt er een reactie op onze brief. Of we ons telefoonnummer door kunnen geven, zodat de Klachtencommissie contact op kan nemen. Die neemt ongewoon snel contact met ons op voor een telefonische afspraak. De volgende ochtend zitten Justus en ik paraat aan de tafel om het gesprek aan te gaan. Door de wol geverfd als we inmiddels beginnen te raken, zetten we ons schrap. Ditmaal is de Klerk een vriendelijke dame, die begrip toont voor onze situatie, terwijl ze aanstuurt op het laten vallen van de klacht. We herkennen dit op tijd en sturen de zaak bij naar onze doelstelling: behandeling van onze klacht. Uiteindelijk geeft ze toe en vraagt ons om de bijlagen die ook aan de Taaie zijn verzonden, aan haar door te sturen. Niet lang daarna komt ze met data voor een hoorzitting bij Gewest Zuid. Daar zal een Klacht Commissaris ons verhaal aanhoren, in de aanwezigheid van twee afgevaardigden namens Foxy en Ratty. Die verschijnen dus niet zelf. Het blijkt om hun Klerken te gaan, waar we ook de vaak halfbakken antwoorden van hebben gekregen en die destijds weigerden om onze handtekeningen in ontvangst te nemen. Pfff, dat belooft wat te worden.

Met zijn drieën besluiten we dat het meest handige is om een soort tijdlijn overzicht te maken,  met daarin alle tegenstrijdige acties, feiten en besluiten van de Wijze Leiders Foxy en Ratty van Gewest Zuid, hun rol in het natuur- en recreatieschap in combinatie met die van Snaky van Teut-city. “Dat wordt een helse klus”, roep ik paniekerig uit. “Dat gaat me dagen kosten”. Alles moet namelijk bij elkaar gezocht worden, en aangevuld uit een enorme, ongesorteerde brei op mijn computer. Want als je alleen maar ad-hoc kunt reageren op alles wat op je pad komt, zoals de laatste tijd, groeit de chaos vanzelf. Ik ben directieassistente geweest en heb mijzelf zodoende aangeleerd, dat alles op tijd moest worden opgeborgen, in de juiste mapjes met de correcte naam. Maar de chaos, waarin mijn leven nu al 14 maanden verkeert, de deadlines die iedere dag gillen om actie, hebben ervoor gezorgd dat mijn ‘archief’ een puinhoop is. Het is dat ik een prima geheugen heb, waardoor ik de zaak kan blijven overzien. Maar alles keurig paraat; ho maar.

Ik kan wel huilen. Een vreselijke klus staat me te wachten; vele uren zoeken en ordenen. Justus probeert me op te fleuren: “De hoorzitting is nog even ver weg. Je hebt nog alle tijd”. Dat lijkt maar zo. Eind januari gaan we een weekje weg en daarvoor moeten er nog duizend-en-een dingen gebeuren, en dan dit ook nog. Het nieuwe jaar is alweer heftig opgestart.

Frannie Frotter©

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.