Ons vertrouwen in de Wijze Leiders en Volksbeschermers van zowel Teut-city als Gewest Zuid, is de laatste weken nog harder afgenomen. Evenals ons geloof in een onafhankelijk oordeel van de Klachtenman. Dat moet weliswaar nog komen, maar wij voelen op onze klompen aan, dat dit ook weinig zal opleveren. Welkom in de wereld van de juridische zetten.
We zijn al hard op weg naar het einde van het jaar, en beraden ons op de volgende zetten als Bewonerscomité Randdijk. Het enthousiasme van vorig jaar is verdwenen, dankzij alle tegenwerking van onze overheid. Gelukkig is er nog wel een restje vechtlust over, en ben ik al dagen bezig met allerlei plannen die door mijn hoofd spoken. Wat kunnen we doen om ons recht te halen? De feiten spreken voor zich: er is hier geen sprake geweest van een democratisch besluitvormingsproces, maar van een vreemd spel. Waarom komen ze anders niet met de waarheid? Waarom geven ze niet gewoon antwoord op onze vragen? Echte antwoorden in plaats van het wegduik-antwoord: “Randdijk staat sinds jaar en dag in de verordeningen als onderdeel van het democratische en transparante besluitvormingsproces”. Dat wij heel andere zaken aan de kaak hebben gesteld, wordt stelselmatig genegeerd door alle partijen.
‘Hoge machten moeten voldoen aan hoge eisen’
Het wordt tijd voor een brief aan de baas van het hele klimaatbeleid: de Rijksvoogd Klimaat van Lage Landia: de Taaie. De Taaie begint in te zien, dat draagvlak voor windturbines onder de bevolking belangrijk is. Zomaar windturbines op land neerzetten onder de noemer ‘het moet en het zal vanwege het klimaatverdrag’, is niet meer te verkopen. In een artikel uit 2014 lees ik het volgende over de Taaie: “Hoge machten moeten voldoen aan hoge eisen”, vindt hij. “Als overheden besluiten nemen, moeten ze die kunnen verdedigen. Niets laakbaarder in zijn ogen dan duikende gezagsdragers. De feiten goed op een rijtje zetten, ziet hij als zijn plicht.”
Die uitspraak geeft ons het zetje om de Taaie een brief te schrijven en onze problemen in Gewest Zuid uit de doeken te doen. Met de Taaie valt wellicht zaken te doen. Diep in mijn achterhoofd speelt op, dat de Taaie wel iets anders aan zijn hoofd heeft dan brieven van Randdijkers uit Teut-city lezen en beantwoorden. De opmerking van Chienny, dat “je op die manier alles wel achterwege kunt laten”, wint het van mijn interne strijd. De brief wordt geschreven. Het is een pittig klusje voor me, want ik heb de afgelopen periode zoveel informatie verzameld, dat het zaak is de boel flink samen te vatten om er nog wijs uit te worden. Ik schrijf, herschrijf en Justus en Chienny controleren. Eindelijk is de brief klaar: (helaas toch nog) vijf pagina’s en een aantal van de belangrijkste bewijsstukken als bijlagen. Zodat hij de feiten in één oogopslag op een rijtje kan zetten, “waar hij zo van houdt”, volgens het artikel.
De kern van onze brief gaat over de ernstige twijfels over de zorgvuldigheid van het hele windturbine besluitvormingsproces door Teut-city en Gewest Zuid, hun weigering tot opheldering hiervan, én de ogenschijnlijke belangenverstrengeling met het Natuur en Recreatieschap, dat overal doorheen loopt. De dubbele petten die de Wijze Leiders van Teut-city en Gewest Zuid in hun diverse rollen dragen, roepen veel vragen op. Hoge machten moeten toch voldoen aan hoge eisen? En moeten hun besluiten kunnen verdedigen?
Daarom leggen we onze noodkreet voor aan de Taaie, met als doel om deze Wijze Leiders terug tot hun kerntaak te brengen: het garanderen van de veiligheid, gezondheid en leefbaarheid van de burger. Daarnaast willen we dat er een einde wordt gemaakt aan dit politieke spel, én willen we bovenal de waarheid boven water krijgen in dit hele verhaal. Wij willen hem duidelijk maken, dat deze handelwijze van ‘onze’ Wijze Leiders en Volksbeschermers, er bij velen van ons voor heeft gezorgd dat de politiek en haar bestuurders verder dan ooit van haar burgers afstaan. Ons vertrouwen in de politiek is namelijk volledig tot het nulpunt gedaald, en wij zien dan ook geen andere weg, dan ons tot hem te richten om hier een einde aan te maken en te zorgen voor rechtvaardigheid.
Met een dubbel gevoel laat ik de brief aantekenen voor verzending, en slaak een zucht van verlichting als dat ook weer is gebeurd. Wie had ooit gedacht dat ik nog een brief aan een Rijksvoogd zou schrijven? Ik niet in ieder geval. Nu moet ik het loslaten, en wachten op een reactie. “Die zal pas in het nieuwe jaar komen”, bedenk ik me. Het is al bijna december. Vanaf half december ligt Lage Landia voor minimaal twee weken plat, leert de ervaring, en de weken ervoor gebeurt er ook niet veel meer. Maar niet getreurd, er zijn genoeg andere dingen te doen en ik heb me er inmiddels een beetje bij neergelegd, dat onze overheid meestal graag heel veel tijd over zaken heen laat gaan om ze er vervolgens in een noodvaart doorheen te jassen. Wanneer het hub uitkomt. En bijna altijd zonder warschuwing. Ik ben benieuwd hoe dat ‘hoger’ aan de top verloopt.
Bijeenkomst Club Rijks Bewonersbelangen Windturbines
Het verzet tegen windturbines, te dicht bij bewoners geplaatst, begint in heel Lage Landia steeds grotere vormen aan te nemen. De actiegroepen en stichtingen schieten als paddenstoelen uit de grond. Dat is een bemoedigende ontwikkeling voor ons. We zijn dus zeker niet de enigen. In december staat er een ledenvergadering in de agenda bij de Club Rijks Bewonersbelangen Windturbines (CRBW). Daar zijn Chienny, Justus en ik al een tijdje lid van, en zij hebben veel nuttige informatie beschikbaar om ons verder te helpen in onze strijd. Ook zij constateren, dat de burgers worden overgeslagen in de windturbine-race van de overheid en hun plannen, die verregaande gevolgen kunnen hebben voor de leefbaarheid van mensen.
Ondanks alle drukte met het werk, de komende feestdagen en de windturbines, zijn Chienny en ik op weg naar de ledenvergadering. Opnieuw in het noorden van het land, dus een lange rit voor de boeg. Het was weer veel kunst en vliegwerk om alle katten binnen te krijgen, eten te geven en zelf in de auto te springen, met ‘voer’ voor onderweg. Geen tijd om relaxed te eten. We hebben haast. Dat is het toverwoord van de laatste maanden: haast. Alles heeft haast tegenwoordig, want de waslijst van wat er allemaal gedaan moet worden, wordt nooit meer korter. In de stromende regen banen we ons een weg door de vele files. Voordeel is wel dat we weer even bij kunnen kletsen. Nadeel is dat we, door het tijdsgebrek, er dit keer geen gezellige avond aan vast kunnen plakken om te ontspannen. Chienny heeft notabene nog een zakendiner gepland staan aan het einde van de dag in Porttown. “Dat ga je nooit redden”, prent ik hem nog in.
Tijdens de vergadering zie ik veel nieuwe gezichten; de aanwas bij de Club blijft groeien. De onvrede groeit ook. Een zeer emotionele man uit het zuiden van Lage Landia, doet zijn verhaal over de slapeloze nachten door een horde nieuwe windturbines achter zijn huis. Hij turft de nachten dat hij niet slaapt; het zijn er inmiddels al vijfenzestig, sinds ze een paar maanden geleden zijn geplaatst. Er is geen enkele communicatie over de plaatsing van deze dingen door de lokale overheid geweest, totdat het te laat was. En er is ook geen zicht op verbetering. Het verhaal grijpt ons allemaal aan. Dit staat ons ook te wachten.
Dit soort praktijken is dus schering en inslag aan het worden in het Rijk Lage Landia. “Had niemand dan kunnen verzinnen, dat ons Rijk gewoonweg te klein is, om zo ongecontroleerd windturbines te plaatsen”, vraag ik me keer op keer af. “Waarom zijn de normen in het buitenland vele malen groter dan bij ons?”.
“Omdat ze anders niet geplaatst kunnen worden”, is het droge antwoord van Chienny. “Dan moeten ze er vanaf zien”, is mijn reactie. “Dit kan toch zo niet doorgaan? Het zijn geen ‘windmolens’ uit de tijd van Don Quichot, waar we over praten. Het zijn mechanische turbines, die de omgeving verstoren en een desastreus effect op mens en dier kunnen hebben, zeker als ze te dicht in de buurt staan”.
De Club zoekt nog nieuwe bestuursleden, en in een opwelling van gedrevenheid om dit onrecht te verslaan, bied ik mijn diensten aan. De Club is er blij mee en zo heb ik toch weer een nieuwe activiteit op mijn schouders genomen. Als dat maar goed gaat.
Na heel kort nog even met iedereen te hebben gesproken na afloop, rennen Chienny en ik het pand weer uit. Snel terug, anders is Chienny te laat. Dat lage Landia al vol genoeg is, blijkt uit de lange files, waar we die vrijdagavond in terecht komen. Chienny krijgt per sms het verzoek zijn hoofdgerecht te kiezen, want het voorgerecht is al doorgekomen. Gejaagd gooit hij mij uit de auto en rijdt verder naar zijn diner.
Mijn ‘diner’ haal ik uit de magnetron, nadat ik de wild kijkende katten hun maaltje heb voorgezet. Uitgeput plof ik daarna in een stoel. Wat een dag. Ik overpeins mijn aanbod aan de Club. Hoe krijg ik dit nu weer gecombineerd? Ik weeg de voor- en nadelen af. De voordelen winnen: ik steek er in ieder geval een hoop van op, en wie weet, kan ik een bijdrage leveren aan het stoppen van dit beleid. Ook al is mijn idealisme behoorlijk verpletterd de afgelopen maanden, wellicht biedt dit toch weer wat hoop. En hoop is wat wij nodig hebben. Niet alleen Randdijk, maar heel Lage Landia. De hoop, dat de overheid gaat inzien, dat dit beleid leidt tot gevaren voor de leefbaarheid, gezondheid en veiligheid van haar burgers. In een land, dat al zoveel te verduren heeft met luchtvervuiling, files, dichte bebouwing en geluidsoverlast. Er moet toch een manier zijn om dit te stoppen? Of om op zijn minst een stap terug te nemen, en goed te kijken naar de effecten van deze windturbines en hun daadwerkelijke rendement, in plaats van de koker-blik die er nu heerst, omwille van de ‘heilige’ klimaatdoelstellingen, die we op deze manier zeker niet gaan halen. De overheid moet gewoon helder nadenken en geen belangen-politiek bedrijven, waar de burger het slachtoffer van is. De burger, die notabene ook het geld mag ophoesten voor dit desastreuze beleid en verder alles lijdzaam mag ondergaan. Is het al te laat om het tij te keren? Natuurlijk weet ik het antwoord wel. Toch geloof ik diep in mijn hart nog in sprookjes.
Frannie Frotter©